पारुहाङ
एक श्रस्ठा नगरको
ब्यबस्थित समाजको ।
आपसी भाइचारा र
समन्यायको ।
श्रम सर्बाङ्गिण र
एकताको ।
नस्ल चेतना र
सुधारको ।
(1)
त्यही नगर
त्यही चेतना र
समान्याय ।
एउटा शडयन्त्र
शक्तिका लागि
राज्यका लागी
एउटा नस्ल दबाउनका लागी ।
(2)
झिके म्यानबाट तरबार
बचाउन राज्य
बचाउन हुमति
चिर्न शडयन्त्र
एक युध
सेनापती पारुहाङ र
क्षेत्रीय सिपाहिको ।
दुइ नस्लको
दुइ चेतनाको ।
(3)
बिजय पछि
छैन हासो
छैन उमङ पारुहाङ्मा
मौन छन
गम्भिर छन ।
(4)
यता
हार पछि,बुनिन्छ
शड्यन्त्रको नया तानाबाना
बन्द दलानमा ।
कमजोर पार्न तिमीलाई
खोजिन्छ मिथक
कल्पनाको सिखरमा
मिथक नाच्छ तान्डब ।
रेखान्कित हुन्छ आकृती
बिरताको , सर्बश्रेष्ठताको
मिसाइन्छ हाबासँग
र
छरिन्छ ।
एउटा जादुमए मिथकले
निल्छ समाज र
तौलिइन्छ तिमीलाई
थपिन्छ पगरि
देबत्वोको र
कमजोर पारिन्छ तिमीलाई ।
(5)
सम्झ त
तिम्रा पर पुस्ताका पर पितालाई
कस्तो अन्याय
कत्रो अपमान
तर पनि शान्त
आखिर किन ?
के भुल थियो
सर्बश्रेष्ठ हुनु ?
की आर्जिनु ज्ञान
स्वयम परिक्ष्रमले ।
खान्डहर किन हुन्छ जिबन ?
एक निमेशमै
एकै बाणिमै ।
किन ज्ञान तौलिइन्न ज्ञान सँग
सधै किन शडयन्त्र र जालझेल्
किन टेक्छ घुडा ज्ञानको ?
शडयन्त्र आगाडी
अनी किन हार्छन
पारुहाङ्हरु यसरिनै
एक पछी अर्को गर्दै ।
(6)
शडयन्त्रका अगाडि
हार्छौ तिमी
र
सँगइ हार्छ एउटा राज्य
एउटा नस्ल
सिधान्त समान्यायको
तिम्रो लाशमाथी टेकेर
तिम्रै रगतले
लेख्छन इतिहाश
एक अमर योधा भनेर ।
एक बुद्ध भनेर
एक चिन्तक भनेर
राता अक्षरले
र
लुकाउछन तिमीलाई
ब्युत्क्रमको झोलामा
कुनै खातमा
नबुजिने लिपिमा ।
(7)
गणित रुन्छ
बत्तिश बाट तेतिसा नहुँदा
पारुहाङ हार्दा ।
(8)
केइ दिनसम्म्
बगयो समाज
पखाल्यो तिम्रो स्मृति
तिम्रो कार्य
तिम्रै नगरले
बाध्यतामा
तरबार छिर्नु अगि
म्यानमा ।
(9)
त्यही चक्र
त्यही शडयन्त्र
फेरी उहि
शताब्दिऔ पछी
तिम्रा पर सन्तानलाई
आखिर किन ?
(10)
एक श्रस्ठा नगरको
ब्यबस्थित समाजको ।
आपसी भाइचारा र
समन्यायको ।
श्रम सर्बाङ्गिण र
एकताको ।
नस्ल चेतना र
सुधारको ।
(1)
त्यही नगर
त्यही चेतना र
समान्याय ।
एउटा शडयन्त्र
शक्तिका लागि
राज्यका लागी
एउटा नस्ल दबाउनका लागी ।
(2)
झिके म्यानबाट तरबार
बचाउन राज्य
बचाउन हुमति
चिर्न शडयन्त्र
एक युध
सेनापती पारुहाङ र
क्षेत्रीय सिपाहिको ।
दुइ नस्लको
दुइ चेतनाको ।
(3)
बिजय पछि
छैन हासो
छैन उमङ पारुहाङ्मा
मौन छन
गम्भिर छन ।
(4)
यता
हार पछि,बुनिन्छ
शड्यन्त्रको नया तानाबाना
बन्द दलानमा ।
कमजोर पार्न तिमीलाई
खोजिन्छ मिथक
कल्पनाको सिखरमा
मिथक नाच्छ तान्डब ।
रेखान्कित हुन्छ आकृती
बिरताको , सर्बश्रेष्ठताको
मिसाइन्छ हाबासँग
र
छरिन्छ ।
एउटा जादुमए मिथकले
निल्छ समाज र
तौलिइन्छ तिमीलाई
थपिन्छ पगरि
देबत्वोको र
कमजोर पारिन्छ तिमीलाई ।
(5)
सम्झ त
तिम्रा पर पुस्ताका पर पितालाई
कस्तो अन्याय
कत्रो अपमान
तर पनि शान्त
आखिर किन ?
के भुल थियो
सर्बश्रेष्ठ हुनु ?
की आर्जिनु ज्ञान
स्वयम परिक्ष्रमले ।
खान्डहर किन हुन्छ जिबन ?
एक निमेशमै
एकै बाणिमै ।
किन ज्ञान तौलिइन्न ज्ञान सँग
सधै किन शडयन्त्र र जालझेल्
किन टेक्छ घुडा ज्ञानको ?
शडयन्त्र आगाडी
अनी किन हार्छन
पारुहाङ्हरु यसरिनै
एक पछी अर्को गर्दै ।
(6)
शडयन्त्रका अगाडि
हार्छौ तिमी
र
सँगइ हार्छ एउटा राज्य
एउटा नस्ल
सिधान्त समान्यायको
तिम्रो लाशमाथी टेकेर
तिम्रै रगतले
लेख्छन इतिहाश
एक अमर योधा भनेर ।
एक बुद्ध भनेर
एक चिन्तक भनेर
राता अक्षरले
र
लुकाउछन तिमीलाई
ब्युत्क्रमको झोलामा
कुनै खातमा
नबुजिने लिपिमा ।
(7)
गणित रुन्छ
बत्तिश बाट तेतिसा नहुँदा
पारुहाङ हार्दा ।
(8)
केइ दिनसम्म्
बगयो समाज
पखाल्यो तिम्रो स्मृति
तिम्रो कार्य
तिम्रै नगरले
बाध्यतामा
तरबार छिर्नु अगि
म्यानमा ।
(9)
त्यही चक्र
त्यही शडयन्त्र
फेरी उहि
शताब्दिऔ पछी
तिम्रा पर सन्तानलाई
आखिर किन ?
(10)
No comments:
Post a Comment